Bugün benim güzel kızım, benim yaşama sebebim olduğunu fark ettiğim o güzel kokum 10 günlük oldu. Ballı

Öyle badireler atlattık ki buraya yazmaya kalksam içim hem acır hem de o acı anları yeniden yaşamış olurum. Tek bildiğim şey 10 Temmuz 2019 saat 15:12 esnasında ameliyat odasındaki o kısacık sessizliğin bana uzun bir boşluk ve ızdırap sessizliği olarak gelmesiydi. Bebeğimin sağlıklı olduğunu duyana kadar ve hatta görene kadar öyle kasmıştım ki tüm vücudumu Ela'mı görünce midemde kalan son damla kahveyi de kusmuşum.

Onu aklayıp paklayıp alel acele verdiğimiz hastane kıyafetleri ile yanımıza getirdiler. Tüm bu süreçte babamız yanımızdaydı. Elimi tuttu. Elimin tutulmasına en çok ihtiyacım olduğunu düşündüğüm an olarak aklımda kalacak hep....

Hastane odamızda 2 gün geçirdik gelen gidenler ile. Sana alışmak için yardıma ihtiyacım vardı. Narin ellerini ısırmadan sevmeyi öğrenmek için yanımda birileri olacaktı bir süre doğal olarak...

Şimdi evimizdeyiz. Daha doğrusu yeni taşındığımız yuvamızda. Sen doğmadan bir hafta önce taşındık. Zor bir karar oldu bizim için. Mevcut düzeni bozup tam da planlanan doğumdan iki hafta önce taşınmaya çalışmak aslında bir çılgınlıktı. Üstesinden geldik. Şimdi ise alışmaya çalışıyoruz. Bakalım bu süreç ne kadar sürer. Kim kimden daha önce sıkılacak merak ediyorum. İzleyip göreceğiz. Doğru karar vermiş olmayı temenni ediyorum ama eğer vermedi isek bir dakika daha bu evde durmayacağıma yemin ederim.


Neyse bu konular teferruat. Biz taşındık sen ise o hafta müşterek karaciğer-safra problemleri yüzünden sezeryanla dünyaya gözlerini açtın. İsterdim ki normal doğum ile normal akışına kalsaydı fakat senin değerlerin düşmeye başladı gözümün önünde ve bu kararı ben vermek zorunda kaldım.

Sezeryan doğumu olduğu için dikişlerim ve ameliyat bölgem inanılmaz ağrıdı. Ağrı kesicilerle ayakta durmaya ve seni beslemeye çalıştım. Kimseye belli etmedim ağrımın ne kadar olduğunu ve ayağa kalkmak için zorladım kendimi. Çünkü ayağa kalkmazsam daha zor iyileşecektim biliyordum. Nitekim ayağa kalkmamın faydalarını da gördüm. Bugün 10 gündür sen bizimlesin ve ben ev işlerini yapabilecek, bahçeyi silip süpürüp sulayabilecek kadar hareket kabiliyetine erişmiş durumdayım.

Sen çok güzel anne sütü emiyorsun. Bir diğer mutluluğum ve şükürüm bu... Rutinini bozmadan ne zaman aç olup olmadığını anlayaraktan , çokça acemice seni anne sütü ile besliyorum. Bir yandan çokça yazı okuyup kendimi geliştirmeye ve daha bilinçli olmaya çalışıyorum. Senin vücudundan gelen sinyalleri anlamak tam bir sanat işi. Ustalık gerektiriyor. Büyük ananen burda eksik olmasın her şeyimize yardım ediyor. Bazen seni çok sarmalayıp sarıyorlar ama onda da orta yolu bulduk bence

Babacığın ise seninle vakit geçirmekten, seninle ilgili şeylere dahil olmaktan oldukça keyif alıyor. Banyonu bile o yaptırmak istemişti göbeğin 3 gün önce düşünce fakat babannen ve büyük ananen babana bu fırsatı tanımadı. Onların olmadığı zaman babanla seni biz ikimiz yıkayacağız ve umarım o da bize yardımcı olmaktan mutluluk duyacak.

Göbek kordonun halen evde. Nereye gömsek diye düşünüyoruz. Babana kalsa bir uçağa koyacak ki her yeri gezebilesin bol bol ileride. Bana kalsa çantamın içinde taşıyacağım ki kokuna hasret kalmayayım hiç...